แอน: ไม่ยาก ตอนริชาเกิดก็เลี้ยงง่าย เราก็เลี้ยงแบบมีระบบทำเป็นเวลา เค้าเป็นเด็กที่ไม่ดื้อซนจนเกินไป มาถึงน้องก็ไม่ค่อยงอแง วันที่เราคลอดเค้าก็ไปจนส่งเข้าห้องผ่าตัดก็ได้อุ้มน้องด้วย เค้าก็รอ ทราบซึ้งร้องไห้ ภูริ: โมเม้นท์ที่เค้าเห็นน้อง ผมอุ้มมาให้เค้าเห็นหน้าที่กระจก ผมเห็นตาเค้าแบบทราบซึ้ง น้ำตาจะไหล บ้านนี้ไม่ได้สอนให้พี่เสียสละให้น้องทุกอย่าง? ภูริ: จริงๆแล้วผมจะสอนพี่ก่อนว่ามีอะไรก็ยอมๆน้องไป ถ้าน้องโตขึ้นมาผมจะบอกว่ามีอะไรก็ยอมๆพี่ไป ให้พี่น้องเค้ารู้จักยอมซึ่งกันและกัน ตอนนี้เราก็ไม่ได้บอกว่าเป็นพี่ต้องเสียสละให้น้อง เพราะว่าตัวพี่เองก็มีสิทธิ์อะไรในของเค้าอยู่แล้ว ไม่ใช่ว่าจะต้องให้น้องทุกอย่าง พยายามให้เค้าเข้าใจก่อนว่าสิทธิ์ของเค้าคืออะไร เค้ามีหน้าที่ที่ต้องทำอะไรบ้าง หน้าที่ของเค้าเราพยายามสอนเสมอว่าต้องดูแลน้องด้วย ต้องแชร์กับน้องด้วย พี่มีน้อยใจบ้างมั้ย เรื่องพ่อแม่ดูแลน้องที่เล็กกว่า? ริชา: แม่อุ้มน้อง แม่ดูแลน้อง แอน: ก็สะอึกแหละ คนเป็นแม่ก็พยายามจะบาลานซ์ ให้ความรักเท่ากัน แต่มันก็ยากมาก เพราะบางทีแบบตัวเล็กก็ไม่เข้าใจ เหมือนเค้าจะเข้าใจแต่จริงๆเค้าเพิ่ง 5 ขวบ เรามองว่าเค้าเป็นพี่เค้าต้องเค้าใจ แต่บางทีเราก็ลืมคิดเด็ก 5 ขวบ ตอนเรายังไม่รู้เรื่องเลย พอฟังลูกพูดเราก็สามีก็คอยดึงสติ ทำไปเพราะความรักแต่บางทีก็ไม่รู้ตัวก็จะพยายามแก้ไข ภูริ: พ่อไม่ได้อุ้มน้องเลย เพราะแม่อุ้มตลอด น้องติดแม่ ตอนนี้เริ่มจะมาเล่นกับพ่อบ้าง ช่วงที่แอนดูแลลิษา ผมก็จะมาดูแลริชา พอช่วงมีน้องผมกับริชาจะสนิทกันมาก ริชาบอกไม่อยากโตแล้ว อยากกลับไปเป็นเบบี๋?
ภูริ: "ถ้ามีทริปครอบครัวก็ไปครับ อย่างแอนเค้าจะไม่ชอบภูเขามากมาย ลำบาก แต่ถ้าเป็นทะเลเราจะพาไปหมดทั้งครอบครัว ทริปมอเตอร์ไซค์ก็มีแต่พี่ แอนเค้าไม่ได้ไปด้วย ผมจะเอาพ่อตาไป" เจออาหารแปลกๆ ริชากินตามพ่อได้หมดเลย? ภูริ: "คือบางทีเราเอาลูกไปอยากจะให้เค้าลองอาหารพื้นบ้านจริงๆ ว่าคนที่นั่นเค้ากินยังไง ให้เค้าได้ชิม" แอน: "ไปออกรายการแล้วไปด้วยกันพ่อลูก โทรมาบอกว่าแม่ลูกหน้าบวม ปากบวม ตาบวม ทุกอย่างปิดหมดเลย เราก็ตกใจว่าเกิดอะไรขึ้นพาลูกไปอะไรร้านไหน พยายามจะคิดทุกอย่าง แล้วก็วางหูไปสักพักโทรกลับมาว่ามีตุ่มๆ ที่ไรผม เราก็แบบยุงกัดลูกหรือเปล่า สงสัยจะใช่ ปรากฏว่าคือแพ้ยุง ยุงกัดลูกเยอะมาก" ภูริ: "ไม่ได้โดนยุงกัดไปแคมป์ ไปนอนที่โรงแรมเป็นไม้ๆ ติดสติกเกอร์กันยุงแล้วเอาไม่อยู่ เป็นเรื่องใหญ่มาก" วันนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง? ภูริ: "โดนบ่น" แอน: "ไม่ให้ไปแล้วไง นี่คือทริปสุดท้ายที่เธอจะได้เอาลูกชั้นไป ไม่ให้ไปไหนแล้วต่อไปนี้" ริชาเริ่มเถียงแล้ว? แอน: "เริ่มมีความเป็นตัวตน แม่พูดแสดงหน้าสีตาใช้ได้อยู่ มีฤทธิ์มีเดช ไม่ได้มีเรื่องอะไรใหญ่โตเรื่องเด็กๆ มีมารยามากกว่าเด็กทั่วไปนิดนึง มันน่าจะอยู่ในสายเลือดบางทีการแสดงมีอารมณ์ มีบิ้วท์อารมณ์น้ำตาไหล" ทำโทษเข้ามุม?
"ครับ ไม่รู้จะพูดยังไง ทักมาเราก็เขิน ไม่ค่อยได้มีมุมอย่างนี้เกิดขึ้นกับผม ก็รู้สึกดีครับ" เราคิดว่าเราหวานไหม โรแมนติกไหม? "คือเมื่อเราเห็นภาพว่า เราจะเดินหน้าไปกับใครสักคนเนี่ย มันเกิดความอุ่นใจอะไรบางอย่าง คือผมเชื่อว่า หลายๆคนคงเข้าใจความรู้สึกของผม ตอนที่ผมบอกว่า ตื่นขึ้นมาแล้วเรารู้สึกเวิ้งว้าง เหมือนเราไม่รู้ว่าทำอะไรไปเพื่ออะไร ใช้ชีวิตไปเพื่ออะไร และบางทีเราเจอสิ่งเหล่านั้น แล้วมันเหมือนพบทิศทางอะไรบางอย่าง ความเวิ้งว้างนั้นมันก็หายไป ก็ถูกทดแทนด้วยความรักมั้ง พูดไม่ถูก ประมาณนั้นแหละ" สำหรับเรานั่นคือการเจอเขา? "ก็คงใช่ครับ" เขารู้ไหมว่าเรารู้สึกกับเขาขนาดนี้? "ก็หวังว่านะ" เคยบอกเขาไหม? "ก็หวังว่านะ.. ต้องรู้สิ " ปีหน้าลุ้นได้ไหม? "ก็ไม่รู้ฮะ คือมันมีหลายอย่างที่เราต้องคุยกัน แต่เอาเป็นว่า ได้มีการคุยกันถึงเวลา แต่ว่าตรงนี้ผมขออนุญาตยังไม่แชร์ เพราะมันเป็นเรื่องข้างใน มีหลายอย่างที่เราต้องคุยกันข้างใน" ไม่ได้มีเซอร์ไพรส์ใช่ไหม? "ผมเหรอครับ ไม่น่าจะฟ้าแล่บ คือถ้าเป็นสไตล์ผม ผมค่อนข้างชอบทำทุกอย่างค่อนข้างละเอียดครับ เพราะว่ามันคือทั้งชีวิต ยิ่งในสมัยนี้คนเขาแต่งงานกันง่าย เลิกกันง่าย ผมก็รู้สึกว่าจะทั้งทีก็เอาให้มันทั้งชีวิตดีกว่าไหม" เรื่องลูกยังเหมือนเดิมไหม?